Halivudskija zorki źniali ŭ Polščy film ź lehiendaj «Brudnych tancaŭ». Bolš dušeŭnaje kino vy ŭbačycie nie chutka

Ahavarymsia, što samoj Emy Stoŭn u filmie vy nie ŭbačycie — dvuchrazovaja łaŭreatka «Oskara» stała adnoj z pradziusaraŭ stužki. Sercam hetaj historyi možna nazvać Džesi Ajzienbierha, amierykanskaha akciora z uschodniejeŭrapiejskimi karaniami, najbolš viadomaha pa roli Marka Cukierbierha ŭ «Sacyjalnaj sietcy». Ajzienbierh napisaŭ scenar dla stužki, zrežysavaŭ film i syhraŭ u im adnu z hałoŭnych rolaŭ. A jašče ŭkłaŭ u asnovu «Realnaha bolu» minułaje ŭłasnaj siamji.

Heta historyja dvuch stryječnych bratoŭ, Devida (Džesi Ajzienbierh) i Biendžy Kapłanaŭ (Kiran Kałkin), jakija vypravilisia ŭ padarožža ŭ Polšču — darečy, film zrobleny ŭ supracoŭnictvie z polskimi kinošnikami. Devid i Biendžy jeduć u Polšču, kab ušanavać pamiać i šlach lubimaj babuli, polskaj jaŭrejki i byłoj źniavolenaj kancłahiera.

Dva braty vielmi roznyja pa charaktary. Devid maje «surjoznuju» pracu ŭ śfiery anłajn-rekłamy, u jaho jość žonka i syn, ale ŭ momant ščyraści mužčyna pryznajecca — nasamreč jon vielmi zajzdrościć Biendžy. Hieroj Kirana Kałkina žyvie ŭ maminym padvale, kuryć traŭku i nie maje ŭłasnaj siamji, ale pry hetym jon duša kampanii i centr uvahi ŭ padarožžy, kudy vypravilisia braty. Charyzma Biendžy navat zacianiaje pryvabnaść Maršy, inšaj udzielnicy tura i hieraini Dženifier Hrej, chacia vam i budzie składana paznać zorku «Brudnych tancaŭ» praz stolki hadoŭ i płastyčnych apieracyj.

Tym bolš dziŭna adkryvać, što za pavodzinami Biendžy nasamreč chavajecca vialiki bol — toj samy, što zhadany ŭ naźvie filma. Kino Ajzienbierha — heta ŭvohule daśledavańnie pryrody bolu i raspovied pra toje, što bol nasamreč adziny i ŭ ścienach kancłahiera, i ŭ žyćciach padarožnikaŭ 80 hadoŭ paśla. Vusnami svaich hierojaŭ jon razvažaje pra toje, ci varta dzialicca svaim bolem ź inšymi, bo kožnamu i tak składana ŭnutry. Adkaz na hetaje pytańnie — toje, jak Biendžy biezapielacyjna śćviardžaje ŭ inšaj scenie, što nasamreč nichto nie choča być samotny, i znachodzić u sabie siły padtrymać adnu z udzielnic tura.

«Sapraŭdny bol» — dušeŭnaja i piaščotnaja historyja, dzie znajšłosia miesca i humaru. Vam spadabajecca, naprykład, scena la manumienta hierojam Varšaŭskaha paŭstańnia, dzie Biendžy natchniaje kaleh pa tury zładzić vielmi tvorčuju fotasiesiju, ci padarožža bratoŭ u polskim ciahniku, dzie Biendžy vyrašaje — nie varta płacić za kvitki na ciahnik u Polščy, bo heta «naša kraina». 

I pry hetym Biendžy hłybiejšy za bolš spakojnych i źniešnie surjoznych udzielnikaŭ tura — mo za hłybiniu jaho i lubiła babula-polka. Chłopiec aburajecca tym, što ŭdzielniki padarožža, pryśviečanaha chałakostu, jeduć pa krainie ŭ ciahniku pieršaha kłasa, bo ich zadača — dakranucca da dośviedu prodkaŭ, jakija jechali ŭ łahier zusim u inšych umovach. Ci pravilna heta — pražyvać bol i haravać za inšych, kali ty ŭ nieparaŭnalna lepšaj situacyi? 

Ale i tut Ajzienbierh daje adkaz słovami adnaho z hierojaŭ: «My na tury pra chałakost. Kali ciapier nie čas haravać, ja nie viedaju, što tabie skazać». U niečym hetyja słovy nie pra chałakost, jany pra toje, što haravać i pražyvać bol mahčyma ŭ luby čas, kali hetyja pačućci ščyryja, a paśla hetaha možna i iści napierad.

Pavialičyć

Najvyšejšaja na siońnia siarod uznaharodaŭ «Realnaha bolu» — heta «Załaty hłobus» dla Kirana Kałkina za rolu Biendžy. Svajoj pracaj u hetaj indy-stužcy, jakaja abyšłasia ŭ nievialikija 3 miljony dalaraŭ, Kałkin zabiaśpiečyŭ sabie abažańnie kinakrytykaŭ i lidarstva ŭ honcy za «Oskaram» najlepšamu akcioru druhoha płanu. Toje, jak hraje ŭ hetaj stužcy małodšy brat Makoleja Kałkina («Adzin doma») – inšaja płanieta ŭ akciorskaj pracy, i mienavita Kałkinu-Biendžy my abaviazanyja balučym finałam hetaj historyi.

Ale pierad hetym hieroi stužki naviedajuć polski Lublin, što za sotniu kiłamietraŭ ad biełaruskaj miažy, i kompleks byłoha kancłahiera Majdanek. U adnym ź intervju Ajzienbierh raskazvaŭ, što, pavodle słoŭ supracoŭnikaŭ kompleksa, aŭtary «Sapraŭdnaha bolu» — pieršyja, chto zdymaje film na terytoryi Majdaneka (mahčyma, havorka išła pra hulniavy žanr kino).

Ale šlach Devida i Biendžy idzie dalej, u horad Krasnystaŭ, dzie kaliści žyła ich babula. I jak kranalna, što tyja miaściny šmat značać i dla samoha Ajzienbierha, bo adtul rodam i jaho prodki. Miescami kino hučyć jak pryznańnie ŭ lubovi da Polščy: pad razumna padabrany saŭndtrek z nakciurnaŭ Šapena braty Kapłany raskryvajuć nam roznyja kutočki Varšavy, Lublina, Krasnystava.

Redka ŭ zachodnim kino pakazvajuć Uschodniuju Jeŭropu z hetaha boku — nie jak prystanak kryminalnikaŭ, dzivakoŭ i kamunistaŭ, a jak zvyčajny rehijon śvietu sa składanym minułym.

«Sapraŭdny bol» — heta jašče i razvahi pra sutnaść mižpakalenčaj traŭmy. Hety bol nie skončyŭsia dla siamji Kapłanaŭ, kali ich babula pakinuła Majdanek i Polšču, nie skončyŭsia jon i ź jaje śmierciu. Adzinaje, što dapamahło jaho kryšku sucišyć — heta nie biehčy ad bolu, a viarnucca tudy, dzie ŭsio pačynałasia, i pasprabavać jaho pražyć, što i robiać Devid i Biendžy. Urešcie rešt, kali ciapier nie čas haravać, to kali jašče?

• 16
• 0
• 0
• 0
• 0
• 1
• 0
• 2