17 верасня раптоўна пайшла з жыцця карэспандэнтка незалежнага інтэрнэт-выдання «Ганцавіцкі час» Святлана Малышка, паведамілі яе калегі. Сёлета Святлана Малышка збіралася адзначаць сваё 45-годдзе.
У газеце «Ганцавіцкі час» Святлана Малышка пачала працаваць у 2003 годзе і ўжо падчас працы завочна скончыла факультэт журналістыкі БДУ. За час працы ў газеце яна напісала больш за 1300 артыкулаў.
«Дабрыня, сціпласць і спакойны характар дазвалялі Святлане лёгка знаходзіць кантакт з героямі яе публікацый. Але і яе журналісцкая прынцыповасць, калі тычылася нейкіх праблемных артыкулаў, была дастойная павагі і часам здзіўлення.
Асабліва, калі з просьбай падняць тэму ў газеце звярталіся людзі, якія хацелі дабіцца справядлівасці і адстаяць свае правы.
Наўрад ці знойдзецца чалавек, якога Святлана пакрыўдзіла, не лічачы, можа, незадаволенасці нейкіх бакоў, калі пісала праўду і называла аб’ектыўныя факты.
Сотні яе артыкулаў на сацыяльныя тэмы выйшлі ў друк на працягу двух дзесяцігоддзяў. За кожным ёсць гісторыя супольнасці людзей ці асобных герояў. А гэта былі і пенсіянеры, і працаўнікі сельскай гаспадаркі, і жыхары Ганцавічаў і вёсак», — пішуць калегі нябожчыцы.
І далей працягваюць:
«Нельга не адзначыць, што праца карэспандэнта часам выклікала незадавальненне і пэўны ціск. Святлана пісала на сацыяльныя тэмы, але і яны іншы раз бударажылі асобных людзей. У адным з нядаўніх артыкулаў на сайце «Цэнтр Ганцавічаў да «Дажынак» аблысеў» Святлана пісала пра занепакоенасць ганцаўчан, што спілавалі дрэвы ў горадзе.
Аб’ектыўныя факты выклікалі незадавальненне мясцовай улады. Да Святланы прыйшла міліцыя і выклікала «на беседу». Па шчырасці кажучы, прыкра назіраць, як на любую крытычную заўвагу ад людзей ідзе такая рэакцыя. І людзі ў пагонах, быццам па камандзе «фас», бягуць выконваць распараджэнні.
Наўрад ці са сваёй ініцыятывы прыйшла міліцыя да Святланы Малышка, бо акрамя праўды ў артыкуле ніводнага слова не было. І ніякіх законных падстаў для выкліку «на беседу» таксама не было. Гэта факт.
Вось калі саміх іх або іх родзічаў будуць выклікаць у праваахоўныя органы, то хай яны раскажуць, ці будуць яны перажываць за такія «дробязі». А яшчэ Святлана расказала, што атрымала стрэс, калі старшыня райвыканкама Уладзімір Бялоў, убачыўшы, што яна фатаграфуе клумбы, патрабаваў… пасведчанне. Так, тыя самыя клумбы, зробленыя калектывамі з розных гарадоў Брэсцкай вобласці і якія ўпрыгожылі Ганцавічы да свята абласных «Дажынак». Уяўляеце ўзровень? Пасведчанне для чаго, каб паказаць клумбам?!»
Пасля той сустрэчы са старшынёй райвыканкама, паводле сведчання калег, жанчына была ў слязах. Таксама яна перажывала і пасля разгорнутага супраць яе цкавання ў дзяржаўнай прэсе.
«Ці адбіліся гэтыя выклікі на здароўі Святланы Малышка? Адназначна. Хоць яна старалася трымаць усе перажыванні ў сабе, але апошнім часам хаваць нервознасць з-за навалы «бесед» не магла», — канстатуюць калегі журналісткі.
І «суровы факт у тым, што Святлану Малышка, якая любіла сваю працу, якая старалася знайсці цікавую і карысную для людзей інфармацыю, расказаць пра лёсы людзей, да жыцця не вернеш».
Пасля яе смерці без мамы засталіся двое яшчэ зусім малых дзяцей, 9-гадовы Цімафей і 11-гадовая Паліна. Жанчына, паводле сведчання калег, вельмі іх любіла і старалася забяспечыць усім неабходным нават у самай цяжкай сітуацыі.
Чытайце таксама:
Каментары