«Іх сабакі брэшуць па начах, палохаюць дзяцей». Жыхары шматпавярховіка ў Мінску скардзяцца на суседзяў, што пераехалі з прыватнага дома
Шматпавярховік на праспекце Дзяржынскага — звычайны свежы дом з мноствам модных кавярняў і крам. Але вонкавы выгляд у яго падманвае: жыхары аднаго з пад’ездаў скардзяцца на жыхароў, якія пераехалі ў кватэру з прыватнага дома разам са сваімі хатнімі жывёламі.
Менавіта жывёлаў старажылы лічаць галоўнай праблемай — ад іх шмат шуму і непрыемнага паху. А вось тыя самыя жыхары, наадварот, упэўнены, што да іх з самага пачатку аднесліся перадузята і не вельмі цёпла. Onliner.by спрабаваў разабрацца ў гэтай складанай гісторыі.
Сабакі разладу
Анастасія з мужам жывуць у доме ўжо тры з паловай гады. За гэты час праблем з суседзямі не ўзнікала. Усё змянілася, калі на сёмы паверх з'явіліся новыя жыхары — сям'я з трох чалавек: маці з дарослай дачкой і сынам.
— Наколькі я ведаю, раней ім належаў прыватны дом на вуліцы Харкаўскай — яго павінен быў знесці «Айрон». Забудоўшчык прапанаваў ім у якасці кампенсацыі кватэру. Яны павінны былі засяліцца яшчэ ў сакавіку, але затрымаліся праз судовыя разбіральніцтвы — здаецца, не вельмі хацелі сюды пераязджаць, — распавядае Анастасія.
У шматпавярховік тыя мінчане пераехалі не адны, а з некалькімі сабакамі, якія і сталі прычынай канфлікту.
— Першапачаткова жывёл было шэсць: тры дарослыя сабакі і тры шчанюкі.
Некаторыя з іх, напэўна, былі нездаровыя: калі іх выгульвалі, непасрэдна на асфальце заставаліся сляды іх выдзяленняў… У пад’ездзе з-за гэтага таксама моцна смярдзела. Прыязджала спецыялізаваная служба, апрацоўвала паверхі, каб пах знік… Мы скардзіліся старшыні, і сын звёз пару сабак на лецішча, дзе яны зараз, відаць, знаходзяцца. На жаль, гэта праблема не была вырашана да канца.
Як кажа Анастасія, спецыфічны водар усё роўна перыядычна з'яўляецца ў ліфце або пад’ездзе пасля таго, як там пабываюць суседскія хатнія жывёлы.
— Пах вельмі стойкі і застаецца ў носе, нават калі заходзіш дамоў. Проста слёзы з вачэй — адразу хочацца памыцца.
З часам непрыемнае амбрэ пачало распаўсюджвацца яшчэ далей.
— Яны жывуць на сёмым паверсе. Калі на вуліцы была плюсавая тэмпература, смурод з іх кватэры даносіўся напрамую да нашага дзясятага паверха. Асабліва гэта адчуваецца на балконе. А ў нас яшчэ сонечны бок, хутка награваецца. Баюся ўявіць, што будзе летам — цярпець будуць усе, не толькі мы. Аднак гэта не адзіная праблема, якая турбуе суседзяў.
Штодзень, калі маці або дачкі няма дома, сабакі пачынаюць выць. Гэта можа працягвацца ўвесь дзень — з ранку і да вечара, без перапынку. Бывае, што яны брахаць ноччу — і а 02:00, і а 05:00. Ужо галава пачынае пухнуць, немагчыма знаходзіцца дома.
Падчас інтэрв’ю журналістам таксама давялося пачуць жывёл — брэх добра чутны нават на дзясятым паверсе.
— Некалькі разоў я выклікала ноччу міліцыю. Часта бывае так, што супрацоўнікі прыязджалі, калі шум спыняўся. Дзверы ў такіх выпадках уладальнікі кватэры адчынялі неахвотна, кажучы: «Сабакі маўчаць, навошта вы прыйшлі?» Участковы таксама неаднаразова спрабаваў з імі паразмаўляць, і толькі нядаўна яму ўдалося да іх дабрацца і правесці прафілактычную размову.
Нядаўна Анастасіі прыйшоў з міліцыі афіцыйны адказ на адну з яе скаргаў. Гучыць ён так:
«… па факце парушэння правілаў пражывання ў жылым доме жыхарамі кватэры <…> гарадскім аддзелам міліцы №1 адміністрацыі Маскоўскага раёна праведзена праверка. Падрыхтоўка справы аб адміністрацыйным правапарушэнні да разгляду завершана прыпыненнем справы аб адміністрацыйным правапарушэнні. У дадзеным выпадку адсутнічаюць прыкметы адміністрацыйнага правапарушэння, прадугледжанага ч. 1 арт. 22.12 КоАП».
Вырашыць канфлікт з суседзямі напрамую ў апавядальніцы таксама не атрымліваецца.
— Яны не ідуць на кантакт і імкнуцца абыходзіць астатніх бокам. Лічаць, што гэта мы перашкаджаем ім жыць, правакуем сабаку. Бывалі выпадкі, калі жывёла кідалася на дарослых і дзяцей. Я разумею, гэта дваровы сабака, які ўвесь час праводзіў на вуліцы, а цяпер вымушаны хавацца ў кватэры — натуральна, у яго стрэс. Але цяпер стрэс і ва ўсіх жыхароў пад’езда. Адна суседка так увогуле паехала з сваёй кватэры: не можа жыць у ёй з-за брэху і смуроду. Яшчэ адна сям’я таксама часова абаснавалася на лецішчы. Па дапамогу мінчанка звярталася і да старшыні таварыства ўласнікаў.
— Наколькі мне вядома, жывёлы да гэтага часу не зарэгістраваны ў кватэры, што супярэчыць новаму закону аб утрыманні хатніх жывёл. Таксама ва ўласнікаў ёсць запазычанасць па «камуналцы», яны не плацяць членскія ўзносы. Старшыня імкнецца разбірацца з усімі гэтымі пытаннямі, якімсьці чынам паўплываць на суседзяў, але пакуль безвынікова.
Канструктыўнага дыялогу са старшынёй таварыства ўласнікаў у журналістаў Onlíner не атрымалася, таму яе каментарыя аб сітуацыі ў артыкуле няма. Але пагаварылі яшчэ з адным жыхаром, чыя кватэра знаходзіцца проста за сценкай ад навасёлаў, — яго сустрэлі ў ліфце.
— Невыносны пах пастаянна прысутнічае, ледзь-ледзь ратуюць штодзённыя праветрыванні. З шумам справіцца складаней — ноччу спаць немагчыма, — сцвярджае мужчына.
— Калі мы выклікаем міліцыю, яны не адчыняюць дзверы. Прыходзіць участковы — яму таксама не рады. Калі дачка вяртаецца са школы, я сустракаю яе каля пад’езда, бо яна баіцца сабак. І нічога зрабіць з гэтым мы не можам. Не вельмі цёплы прыём.
Пагаварыць з другой бокам канфлікту ўдалося не адразу. Спачатку журналісты хацелі паразмаўляць з сям'ёй асабіста.
Спусціўшыся на патрэбны паверх, журналісты адразу зразумелі, што не памыліліся: на лесвічнай клетцы раздаваўся гучны брэх.
Яны патэлефанавалі ў кватэру, і сабакі адразу актывізаваліся. Пачулася нейкае шуршанне, быццам за дзвярыма нехта быў, але яе так ніхто і не адчыніў. Магчыма, нікога, акрамя жывёл, дома не было. Пасля звязаліся з уласніцай жылля па тэлефоне — дзяўчына згадзілася расказаць, як выглядае сітуацыя з яе боку.
— З суседзямі адносіны адразу не зладзіліся, — упэўнена кажа суразмоўца. — У першы дзень, калі мы толькі пераносілі рэчы (так, справа была позна ўвечары, але мы стараліся паводзіць сябе ціха), адзін з жыхароў, убачыўшы нас, пачаў дапытвацца, хто мы такія. Калі зразумеў, што мы жывем з ім на гэтым паверсе, сказаў брату: «Вы тут надоўга не застанецеся». Нам пастаянна грукаюць у дзверы, б'юць ручку — яна ўжо зламалася. Вядома, усё гэта пужае сабаку, і ён рэагуе. Калі ніхто не шуміць, яна паводзіць сябе спакойна, займаецца сваімі справамі. А вось калі людзі крычаць, ладзяць застоллі, чымсьці грымяць, тады, натуральна, жывёла будзе брахаць.
— Іншыя жыхары кажуць, што ў вас некалькі сабак і ні адна з іх не зарэгістраваная…
— У нас адзін дарослы сабака, якога мы ўжо зарэгістравалі, і тры шчанюкі — праз месяц яны з'едуць.
— Суседзі скардзяцца на непрыемны пах, які, быццам, ідзе з вашай кватэры…
— Калі мы пераехалі, там ужо быў дзіўны пах. Магчыма, гэта трубы пахнуць праз тое, што жыллё доўга пуставала. Калі праветрываем, гэты пах знікае.
— А што наконт вашай запазычанасці па камунальных плацяжах?
— Так, такое сапраўды было. Нас з братам зарэгістравалі ў гэтай кватэры яшчэ ў сакавіку, без нашага ведама, хаця ў той момант наша скарга на рашэнне аб высяленні яшчэ разглядалася ў судзе. Ключы мы атрымалі толькі ў кастрычніку, калі канчаткова стала ясна, што пераязджаць давядзецца. За той час, калі мы не жылі ў кватэры, нам усё роўна выстаўлялі рахункі за камуналку. Даведаліся мы пра гэта толькі тады, калі банк стаў спісваць грошы з рахункаў. Аплаціць адразу ўвесь доўг мы не маглі-на гэта спатрэбіўся час. Цяпер ужо ўсё пагашана.
Дзяўчына прызналася: перабірацца ў гмах на праспекце Дзяржынскага сям'я не хацела з самага пачатку.
— Мы жылі ў прыватным доме, у нас было чатыры ўласнікі. Двум іншым выдалі па кватэры, а нам з братам далі на дваіх еўрадвушку. Мы абодва паўналетнія, плюс з намі пераехала мама. Мне што, спаць у адным пакоі з кімсьці з іх? У нас тут нават перагародак няма паміж памяшканнямі. Калі заходзіш у кватэру, адразу трапляеш у жылы пакой, які да таго ж прахадны. Але нам не пакінулі іншага выбару — прыйшлося засяляцца.
Як можна ўрэгуляваць сітуацыю, суразмоўніца не ведае.
— Мы нікога не чапаем, ні з кім не канфліктуем. Незразумела, калі ўжо суседзі супакояцца. Яны тэлефануюць нам па начах, аднекуль ведаюць нашы нумары тэлефонаў, падрабязнасці асабістага жыцця, хоць мы ні з кім не маем зносіны. Хутчэй за ўсё, хтосьці распаўсюджвае інфармацыю ў дамавым чаце ў Viber, хоць гэта нашы персанальныя даныя.
Па словах дзяўчыны, яна спрабавала ісці на кантакт з іншымі жыхарамі, але яны самі не хочуць з ёй размаўляць.
Каментары