«У мяне за секунду аднялі ўсё». Страшныя наступствы рэзананснай аварыі, якая адбылася ў лютым у Мінску
Бальніца хуткай медыцынскай дапамогі. На ложку, звесіўшы адну нагу, сядзіць маладая жанчына. Яна не можа падняцца вам насустрач, а вы не можаце глядзець ёй у вочы. Маладую жанчыну зваць Вікторыя. Яна — пацярпелая ў ДТЗ на Даўгінаўскім тракце, якое здарылася 12 лютага. Чулі пра гэтую аварыю? Магчыма, і не ці нават паспелі забыцца. Гісторыю распавядае Onliner.
Следчы камітэт: «Днём 12 лютага на вуліцы Даўгінаўскі тракт 21-гадовы кіроўца ГАЗ урэзаўся ў маршрутнае таксі, якое стаяла на прыпыначным пункце. Праз сутыкненне мікрааўтобус вынесла на тратуар, дзе ён збіў 37-гадовую жанчыну. З цяжкімі траўмамі яна шпіталізавана. Акрамя таго, пяць пасажыраў маршрутнага таксі атрымалі нязначныя цялесныя пашкоджанні».
Гэтая жанчына — Вікторыя. У БХМД яна каля трох тыдняў: спачатку рэанімацыя, затым палата ў траўматалогіі. У выніку ДТЗ на Даўгінаўскім тракце Вікторыя страціла левую нагу. На твары ў жанчыны свежы доўгі шнар, ледзь не было закранутае вока.
Вікторыя расказала пра ўсё, што з ёй адбылося.
«Я разумела, што, напэўна, усё вельмі дрэнна»
— У той дзень я стаяла на прыпынку на Даўгінаўскім тракце, чакала свой аўтобус, які затрымліваўся. Я хацела хутчэй дабрацца дадому, — пачынае Вікторыя. Яе голас дрыжыць, расказ раз-пораз перарываецца: — Раптам я пачула нейкі гук, павярнула галаву і ўбачыла, што на мяне нясецца маршрутка. Аказалася, што грузавік ударыў яе, і яна паляцела ў прыпынак. І прамым ходам — у мяне. Мяне адкінула, я прабіла сабой шкло і ўпала.
Мне здалося, што я хутка прыйшла да памяці, быццам прайшло ўсяго толькі імгненне. Цяпер я разумею, што ў мяне быў болевы шок. Мусіць, таму я ўсё добра разумела і добра запомніла ўсё, што тады адбывалася. Болю не было наогул. Я разумела, што ляжу, што нешта здарылася. Вакол было шмат людзей. Нехта сядзеў і плакаў, нехта хадзіў. Я павярнула галаву, убачыла тую маршрутку. Убачыла, што дзверы адчыненыя, а кіроўца ходзіць вакол машыны і нешта правярае.
Перада мной была дзяўчына. Яна казала мне: «Усё добра! Усё добра!» І я бачыла, што яна сваім рамянём перацягвае маю нагу. Я не ўсведамляла, што менавіта адбываецца. Я пачала крычаць, хацела, каб выклікалі хуткую. Ніхто не выклікаў. Нехта проста сядзеў, нехта праходзіў міма ці яшчэ нешта.
Я зразумела, што трэба сябе ратаваць: дастала тэлефон і выклікала сабе хуткую. Сказала, маўляў, сітуацыя цяжкая, калі ласка, прыязджайце. Потым на тэлефон палілася кроў. Я адразу не зразумела чаму. Потым ужо аказалася, што шкло моцна пашкодзіла мне твар.
Адразу скажу, што калі мяне пераводзілі з рэанімацыі, у мяне ў воку яшчэ заставаліся аскепкі, і мне іх даставалі. На шчасце, без сур'ёзных траўмаў для вачэй.
Але гэта потым. А тады, лежачы на прыпынку, пасля званка ў хуткую я патэлефанавала мужу. Сказала: «Напэўна, усё дрэнна». Пры гэтым я зусім не адчувала болю. Медыкі прыехалі вельмі хутка, прычым мне нават ператэлефанавалі, сказалі, што за мной адправілі брыгаду. Мяне хутка змясцілі ў машыну, мы паехалі. Мяне спыталі пра хрыбетнік, я адказала, што ўсё нармальна. Мне пачалі хутка нешта капаць. Я разумела, што, мусіць, усё вельмі дрэнна, таму што доктар, які быў са мной, прасіў кагосьці, каб яму тэрмінова сказалі, куды мяне везці, бо сітуацыя не тая, дзе можна пачакаць.
У лякарні мяне сталі вазіць па ўсіх кабінетах, прасвечваць, глядзець. Напэўна, мне ў хуткай далі нейкае моцнае абязбольвальнае, таму што я ўсё добра памятаю, а болю не было. Я памятаю, як мяне прывезлі ў аперацыйную, як пачалі рэзаць адзенне. Памятаю твары людзей, якія былі там у той момант. Я добра разумела, што чымсьці простым не абыдуся.
«А як тады быць у бяспецы?»
— Калі я прыйшла да памяці ў рэанімацыі, са мной пагаварыла доктар, — працягвае жанчына. — Яна ўсё растлумачыла, сказала, што не было часу зрабіць неяк па-іншаму, яны змагаліся за маё жыццё. Ну а там усё было раздробнена, наколькі я разумею… Я не глядзела фатаграфіі, я не магу. Мне казалі, што было шмат крыві.
Праз дзень мяне перавялі ў траўматалагічнае аддзяленне. Тут я тры тыдні. Дактары гавораць, хутка плануецца выпіска, швы ўжо знялі. Частку ілба над шнарам я пакуль не адчуваю. Але, паводле слоў медыкаў, ёсць шанц, што адчувальнасць вернецца. А можа, і не. Але я разумею, што мне пашанцавала: вока цэлае — магло і гэтага не быць. Праз траўму нерва на твары нічога не паралізавала, акрамя гэтай вобласці, якая, магчыма, яшчэ адновіцца.
Мне дапамагаюць дактары і медсёстры. У тым ліку неяк справіцца з той сітуацыяй, у якой я апынулася. З пераменным поспехам я спраўляюся. Але ведаеце, я б хацела сказаць, што ўсё ўсвядоміла і адчуваю сілы рухацца наперад… Вось толькі гэта не так.
Са мной працуе псіхолаг, гутарыць са мной, вельмі дапамагае. Ёсць псіхіятр, які таксама можа дапамагчы, прызначыць медыкаментознае лячэнне. Я, праўда, заўсёды па жыцці сама спрабавала з усім спраўляцца, ставіла мэту і заўсёды яе дасягала, нават калі было цяжка. Але цяпер — не ведаю, магчыма мне спатрэбіцца дапамога такога плана.
Я памятаю, як мяне першы раз наведалі родныя. Па іх тварах я зразумела ўсё. Я вельмі баялася за маці. Яна жыве ў іншым горадзе, і спачатку ёй усё паведамілі па тэлефоне — гэта было вельмі страшна. Потым, калі я сама змагла з ёй пагаварыць, стала крыху лягчэй, прынамсі я была за яе спакойная. Безумоўна, я ўсё гэта адчуваю на сабе, але нават уявіць баюся, што адчуваюць мае бацькі. Гэта страшна. Мама мяне падбадзёрвае, але я думаю, што ёй гэта каштуе вялізных намаганняў.
У люстэрка я пачала глядзець, мусіць, толькі на мінулым тыдні. Гэта складана. Зрэшты, гэта зажыве, тое-сёе можна будзе паправіць. Але ёсць тое, чаго ўжо не паправіш. І гэта цяжка па-сапраўднаму. Я разумею, што пасля таго як мяне, па сутнасці, пратараніла машына, мне пашанцавала, бо ўсё магло быць нашмат горш. Але чамусьці ад гэтага не робіцца лягчэй.
Бо, зразумейце, я вельмі актыўны чалавек. Я заўсёды шалёна любіла гуляць, хадзіць, бегаць. Цяпер мне вельмі цяжка ўявіць, як будзе далей. У мяне ў адно імгненне аднялі нармальнае жыццё. Я разумею, што ёсць навука, што жыццё можа быць практычна паўнавартасным, ну амаль што. Але разумею таксама, што такога, як раней, не будзе.
У мяне аднялі планы, якія ў мяне былі, планы, звязаныя з сям'ёй, аднялі здароўе маё і бацькоў, забралі час. І пакуль я з такой рэальнасцю толькі спрабую змірыцца. Калі б я перабягала дзесьці дарогу, здзейсніла нейкі неабдуманы ўчынак… Але ж я з тых, хто пры выглядзе замігцелага святлафора спыніцца на астраўку і будзе стаяць, пакуль зноў не загарыцца зялёны, — проста на ўсякі выпадак.
Я проста стаяла на прыпынку, проста чакала аўтобус, я проста хацела дабрацца дадому. А як тады быць у бяспецы? Бо на маім месцы мог аказацца любы чалавек. І як гэта прадухіліць? Ніяк, мусіць.
«У мяне марафон даўжынёй ва ўсё маё жыццё»
— Я яшчэ не прайшла стадыю прыняцця, -- гледзячы ў акно, з цяжкасцю прамаўляе Вікторыя. — Мучаць думкі: а я магла б прайсціся пешшу, магла б пайсці на іншы прыпынак. А калі б аўтобус прыйшоў крыху раней… Усё гэта ўвесь час круціцца ў маёй галаве. Гандаль — я разумею. Я была б згодна на ўсё: ляжаць паўгода ў гіпсе — што заўгодна. Гэта быў бы спрынт. Так, цяжкі, але ён бы скончыўся. А ў мяне марафон даўжынёй ва ўсё маё жыццё. Такія думкі ні да чаго не прывядуць — я гэта ведаю. Я стараюся думаць інакш. Так, са мной гэта здарылася, я гэта не выбірала і ніяк гэтаму не садзейнічала. Але я змагу гэта прыняць, і я буду старацца жыць далей.
Пачала хадзіць на мыліцах. Цяжка. Але куды цяжэй — гэта калі цябе хваляць за тое, што ты робіш пару крокаў на мыліцах. Выходзіць, зараз такія ў мяне дасягненні. Гэта балюча.
Ну і фантомныя болі… Кожны дзень. Я думаю, гэтым мозг неяк ратуецца хоць на долю секунды: табе раптам здаецца, што ўсё па-старому, адчуваеш, што пятку нешта цісне, ці пальцы. Учора мне чухалася галёнка, і на нейкае імгненне становіцца лягчэй, нават узнікае думка: усё ж добра! А потым ты вяртаешся і, вядома, усё разумееш.
Раней я звала куды-небудзь мужа: мы спачатку куды-небудзь прыязджалі, потым падоўгу шпацыравалі, кіламетраў так па пятнаццаць. Ён трываў маю дзіўную любоў да пешых шпацыраў. Але мне падабалася гэта, падабалася хадзіць, думаць, атрымліваць асалоду. Як будзе зараз — я не ведаю. Але неяк я з гэтым спраўлюся.
«Кажуць, што калі ўсё пройдзе добра, то я змагу хадзіць»
— Мне сказалі, што тры месяцы пойдзе на тое, каб загаілася рана, — пасля паўзы працягнула жанчына. — І ў маі я паеду на кансультацыю ў цэнтр пратэзавання ў Мінску (Беларускі пратэзна-артапедычны аднаўленчы цэнтр. — Заўв. Onlíner). Там зробяць нейкія замеры, аформяць замову. На ўсё гэта, мне сказалі, таксама спатрэбіцца час — яшчэ да трох месяцаў. Потым рэабілітацыя — яшчэ каля месяца, мяне будуць вучыць хадзіць. Ёсць рызыкі, наколькі пратэз падыдзе. Не выключана, што можа спатрэбіцца дадатковая аперацыя, але я імкнуся аб гэтым не думаць. Часам патрабуецца платнае пратэзаванне, і гэта не пакрываецца страхоўкамі, а сумы там зусім іншыя. Я разумею, што мне трэба будзе прайсці вялікі шлях.
Мяне падтрымліваюць, кажуць, што калі ўсё пройдзе добра, то я змагу хадзіць: з мыліцай, што надзяваецца на руку, ці з кіем. Ну а там… Ну а там, можа, і без кія. Я стараюся верыць, але разумею, што ў любым выпадку гэта ўжо не будуць такія працяглыя прагулкі, як я люблю.
Хутка я планую вярнуцца да працы. Я магу працаваць аддалена, і гэта шчасце, інакш я б проста страціла ўсё, увогуле ўсё. Я ўжо званіла свайму кіраўніку, прасіла, каб, як толькі я буду ў стане, мне паставілі нейкія задачы, якія я змагу выконваць. Гэта дасць мне хаця б ілюзію ранейшага жыцця. Мой працадаўца пайшоў насустрач — дзякуй яму. Я спадзяюся, што хутка змагу працаваць, у тым ліку і для таго, каб неяк пакрываць свае фінансавыя запатрабаванні, якіх будзе вельмі шмат.
«Я баюся, што ўсё, што адбылося, застанецца без якой-небудзь увагі»
— Следчы звязваўся са мной праз нейкі час, мы гутарылі, — дадае Вікторыя. — Наколькі я разумею, у расследаванні ДТЗ усё зразумела, ніхто не хаваўся. Проста я аказалася вось такой пацярпелай. На днях мне патэлефанаваў кіроўца грузавіка, спытаў, што ён можа зрабіць, ці не трэба мне што-небудзь прывезці. Але я пакуль не гатова да такой гутаркі.
Мне сказалі, што будзе суд, але толькі пасля таго, як пройдуць усе экспертызы і я выпішуся са шпіталя. Я ніколі не сутыкалася ні з чым падобным, мне цяжка ўявіць. Але я зараз пра гэта не думаю, у мяне няма магчымасці псіхалагічна перажываць за гэта.
Я толькі баюся, што ўсё, што адбылося, застанецца наогул без якой-небудзь увагі. А гэта маё разбуранае жыццё! Гэта адабранае здароўе: маё і маіх родных, за якіх мне таксама вельмі балюча. І я проста хачу справядлівасці, бо таго, чаго я хачу па-сапраўднаму, у мяне ўжо не будзе.
Усё ж людзі, якія кіруюць транспартам, павінны быць максімальна засяроджаныя. Яны павінны несці адказнасць за кожнае сваё дзеянне.
Пасляслоўе
Засталіся за дзвярыма вузкі бальнічны ложак, зачыненае акно і дзве мыліцы, прыхіленыя да сцяны. Засталася ў палаце Вікторыя, якую да моманту апублікавання гэтага тэксту, мусіць, ужо выпішуць з лякарні. Яна прызнавалася, што баіцца моманту, калі яе павязуць у аўтамабілі. Са страхам гледзячы ў акно, яна раптам вымавіла: «Я бачу, як едуць машыны, і мне страшна: раптам нейкая зараз вылеціць на тратуар. Мусіць, гэта толькі зараз так. Мусіць, гэта пройдзе».
Але нягледзячы на ўсё перажытае, нягледзячы на жах, які не прайшоў, апынуўшыся ў настолькі страшнай сітуацыі, гэты чалавек працягвае адчуваць пачуццё падзякі. І менавіта пра гэта — выказаць яе падзяку — яна папрасіла напрыканцы.
— Я буду ўдзячная, калі вы зможаце перадаць, як моцна я ўдзячная ўсім, хто дапамог мне выжыць, — кажа Вікторыя. — Людзям, якія аказвалі мне першую дапамогу. Думаю, тая дзяўчына, якая рамянём перацягвала мне нагу, мяне выратавала. І я бясконца ўдзячная ёй за тое, што яна не спалохалася. Яна сядзела ў крыві. Здаецца, яна сказала, што вучыцца на першым курсе медычнага. Яна старалася мне дапамагчы, і яна працягнула той час, каб мяне яшчэ можна было транспартаваць, можна было выратаваць. І быў малады чалавек, які таксама падышоў да мяне і другім рамянём таксама перацягнуў маю нагу. Дзякуй ім.
Вялікі дзякуй усім, хто быў у брыгадзе хуткай дапамогі. Я памятаю іх твары, я ўжо тэлефанавала, дзякавала. Я памятаю, як хутка яны мяне дамчалі, і я не сумняваюся, што гэта выратавала мне жыццё, бо страта крыві была велізарнай — мне казалі пра гэта потым.
Вялікі дзякуй лекарам БХМД, якія праводзілі аперацыю. Для мяне гэта сапраўдныя героі, і я спадзяюся, яны ведаюць пра гэта.
Мяне падтрымліваюць сябры і родныя. І я проста вар'яцка ім удзячная! Так, пакуль я яшчэ не гатова прыняць рэальнасць. У мяне наперадзе доўгі шлях, а не нейкі момант, які можна будзе прайсці, пацярпець, але потым усё будзе як раней. У мяне, як раней, не будзе. Пакуль я амаль нічога не магу сама — змушаная бездапаможнасць. Але я ўсяму навучуся. Мне б хацелася сказаць, што мне ўжо ўсё ўдаецца. Але зараз гэта не так.
Цяпер чытаюць
Мінчук абурыўся кантынгентам у сталічным метро: Усе з новымі айфонамі, але не могуць дазволіць сабе танную машыну ці паездкі на таксі?20
Каментары